Maartje Goverde - Na mijn mail die ik beschreef in de vorige blog gebeurde het volgende:

  1. Ik kreeg een email van de contactpersoon: ‘Beste Maartje dank voor de vragen, ik ga intern op zoek naar de antwoorden en dan laat ik weer van me horen.’ Helder; dank vast! Fijn dat men zich zo snel inzet, bedacht ik me nog.
  2. Ik kreeg vervolgens via via het volgende bericht van iemand die zeer goed op de hoogte is van het functioneren van ministeries: Als je daadwerkelijk antwoord wilt, kun je beter je vragen op papier indienen. Als je het via telefoon of email doet, dan is een antwoordbevestiging formeel voldoende om het dossier ook direct weer te sluiten. Als je een brief stuurt, zijn ze procedureel gezien verplicht ook daadwerkelijk onderzoek te doen naar je zorg of vraag.

Ook helder. Dus als ik serieus genomen wil worden moet het per brief, en als ik het risico wil lopen dat ik me misschien af laat schepen, dan is een email genoeg. Waardevolle informatie. Ook jij dank!

Als punt 2 klopt, is het dossier van de inservice verpleegkundige mogelijk alweer gesloten. Ik hèb immers een reactie gehad op mijn email. Geen geruststellend bericht.

Nou geloof ik toch nog altijd in het goede van mensen. Ongetwijfeld – ongetwijfeld! – is mijn contactpersoon van goede wil. Maar toch. Je weet het niet hè, hoe het achter de schermen werkt bij grote bureaucratische instanties. En als ik iets geleerd heb in het hele traject van de val van Wet BIG II, dan is het wel: er wordt niet zomaar vanzelf naar onze beroepsgroep geluisterd. Dat is in ieder geval 1 ding dat zeker is. 

Mijn vertrouwen in de luistervaardigheden en daadkracht van grote instanties is inmiddels gekelderd tot ver beneden nulpunt. Niet iets waar ik blij mee ben, maar een gegeven waar ik het mee mag doen. En velen met mij, weet ik inmiddels. Daarbij komt nog: mijn tijd en energie zijn zeer beperkt (dit is mijn vrije tijd!) en mijn loyaliteit naar mijn waardevolle (inservice) collega’s is enorm. En dan is er nog de behoorlijk grote tijdsdruk, want achter de schermen maakt de minister zich al op voor ronde 2 om Wet BIG II op één of andere manier door te laten gaan. Wie weet hoeveel tijd we daadwerkelijk nog hebben? 

Nu is het natuurlijk zo dat beleidsmakers – gelukkig! – grote waarde hechten aan de verpleegkundigen in Nederland. Alleen wordt er ondanks alle goede bedoelingen bijzonder slecht naar ons geluisterd. Het is ongetwijfeld heftig om je te moeten inleven in ons: de realiteit van de dagelijkse tekorten, en schofferingen van werkgevers die ondanks de ‘pas op de plaats’ gewoon doordouwen op de ingeslagen weg – het is bijzonder zwaar, en ik denk dat het bijna niet voor te stellen is hoeveel dat met ons doet. Dus ik vergeef het iedereen die de plank mis slaat met ons; men weet gewoon niet beter! Maar ‘vergeving’ en ‘je ergens bij neerleggen’ zijn 2 hele verschillende dingen. Het eerste kan ik erg goed, en het tweede heel erg slecht. Dus: met alle respect voor ieders inzet en met alle vertrouwen in ieders goede bedoelingen, neem ik het zekere voor het onzekere en heb naast mijn email nu ook een ouderwetse brief ingediend. Via aangetekende post, want het risico dat onderweg zo’n brief verloren gaat willen we zéker niet nemen! 

Transparantie is belangrijk, dus stuurde ik een email naar mijn contactpersoon bij het ministerie van VWS om uit te leggen wat ik gedaan heb en waarom. Ben je nieuwsgierig naar wat ik schreef? Klik hier!  

In de aangetekende brief heb ik naast feitelijke informatie, ook om de hulp van het ministerie gevraagd. Niet omdat ze het verplicht zijn, maar omdat ze het kunnen. Als ze bereid zijn. Wil je weten wat ik schreef? Hier kun je de brief lezen (vraag 2 gaat over de hulp) 

Voor nu: dank aan jou, via-via-persoon, voor het delen van je kennis!

Maartje Goverde
Auteur, verpleegkundige, coach/ trainer Interactiekracht

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!