Maartje Goverde - Terwijl onze ziekenhuizen vollopen, probeer ik voor mezelf te verwerken wat ik Nederland zie doen. Of liever gezegd: de Nederlandse overheid niet zie doen.

Want ik kan het maar slecht volgen. Het gaat zo traag. Het lijkt wel slow motion. De zorgverleners niet; die rennen de benen onder hun kont vandaan. En inderdaad: ook de overheid lijkt bijzonder actief. Maar wie alles goed volgt, ziet een overheid die continu achteraan de rij bungelt. Een zeer beknopt overzicht van enkele voortekenen: 

  • In januari paniek in China. Waar we bij de legkip en het slachtvarken kiezen voor preventief ruimen, kozen we bij de menselijke soort voor snelle verspreiding. We noemden het ‘evacuatie uit Wuhan’, maar het komt toch op verspreiding neer. Niet dat ik nu pleit voor preventief ruimen van de mens, maar het totaal tegengestelde beleid bij dier of mens was een duidelijk voorteken van wat er ging gebeuren.
  • Toen Iran na nul, nul, nul besmettingen ineens de eerste 2 besmettingen èn tegelijkertijd 2 doden (dezelfde mensen) op 1 dag meldde, was eigenlijk al duidelijk dat verspreiding van het virus ondergronds in volle gang op dreef gekomen was. Zonder proactief ingrijpen zou Italië slechts een kwestie van tijd zijn.
  • Er werd niet pro-actief ingegrepen. De nadruk bleef liggen op ’het zal niet zover komen’ en ‘de economie is heel belangrijk, die leg je niet zomaar stil’. Eens. Niet ‘zomaar’.
  • Ondanks alle censuur van eerder genoemde en ook andere landen, bleven bijzonder zorgelijke signalen naar buiten druppelen. Geen fake news, maar blogs en video’s van burgers die volkomen wanhopig lak kregen aan het onderdrukkend regime. 

Op dit moment is Nederland druk bezig te doen alsof de Covid-19 patiëntenstroom nog te behappen is. Wie goed kijkt ziet dat ons totaal verwaarloosde en leeggetrokken zorgstelsel het nu al niet meer aan kan. Er zijn geluiden genoeg vanaf de werkvloer voor wie wil horen. Iedereen weet inmiddels dat er te weinig en veelal ongeschikte beschermingsmiddelen zijn voor hulpverleners. Wat minder bekend is, is dat overheidsorganen de veiligheidseisen voor zorgprofessionals fors naar beneden hebben bijgesteld, waardoor de risico’s op besmetting voor zowel de zorgverlener als ook de (toekomstige) patiënt op onverantwoorde wijze worden vergroot. Er wordt daarnaast gefluisterd – en achter de schermen ook in het geheim geschreeuwd – over onderdrukking, intimidatie, dreiging en manipulatie van zorgprofessionals door hun werkgevers. Ook dat er mensen thuis aan het sterven zijn, zonder ooit een zorgverlener te hebben gezien. Dat zorgverleners zelf ziek worden en dat de uitval op sommige plekken uitval van de zorg voor kwetsbare mensen veroorzaakt. Dat ook gezonde jonge mensen overlijden aan dit virus. Ook hier in Nederland. En ja: dat de ‘IC bedden’ uitgebreid kunnen worden, maar niet met goed getraind personeel, dus de vraag is welke zorg daar dan geleverd gaat worden. 

De overheid loopt zoals wel vaker achter de feiten aan, en de urgentie om te redden wat er te redden valt is hoog. De vraag is alleen het redden van wat? En ten koste van wie? Wie eenmaal te laat in actie komt, komt zelden op tijd. En wie z’n ogen en oren open zet, ziet de voortekenen nu al van de situatie over pakweg een maand. Een groot deel van de zorgverleners nu, zal dan uitgevallen zijn; zelf ziek, vanuit trauma of wanhoop de zorg verlaten, of ‘gewoon’ burnout van de totale overvraging. Daarbij komt nog: over een maand is de piek – laten we het hopen! – voorbij, maar is Covid-19 nog echt niet uit de wereld verdwenen, en de mensen die nu met hun behandeling tijdelijk in de wacht zijn gezet, zullen (terecht) óók staan te dringen voor de deur van elke zorginstelling. 

De zorg in Nederland was al verwaarloosd en leeggezogen nog voordat covid-19 ons land binnenkroop. Ik hoop van harte dat er iemand bij het ministerie vast bezig is met te bedenken hoe ons land straks verder moet met een stelsel dat gewoonweg niet meer kan functioneren. Simpelweg verder afschalen van richtlijnen en protocollen is daarbij uiteraard geen steekhoudende optie. 

Blog: De schok die ons land nu ervaart is nog niks bij de schok die ontstaat als we zien dat met de Covid-19 piek, ook het laatste restje van een fragiel functionerend zorgstelsel verdween. 

Maartje Goverde

Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers Coach, spreker, (v)blogger en auteur ‘Interactiekracht - gezond gedrag en eigen regie in psychiatrie en jeugdzorg’


Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Fotograaf of fotobureau: : INGImages
  • Datum: 28 mrt 2020
  • Naam blogger: Maartje Goverde
  • Link bij deze blog: Website bezoeken

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!