Marcellino Bogers - Lang geleden draaide ik een week lang zware nachtdiensten met onverwachte sterfgevallen, en door ziekte van een collega moest ik ook nog een nacht extra werken, kortom, het was echt te veel van het goede.
Na die laatste nacht ging ik nog even snel boodschappen doen. De groenteboer, waar ik altijd een praatje mee maakte, gaf me gratis een klein bloemkooltje mee en toen ik weer buiten stond, rolden de tranen over mijn wangen. Ik was enorm ontroerd door het gebaar, terwijl die groenteboer natuurlijk marketingtechnisch gezien gewoon aan vasteklantenbinding deed.
Nu het coronavirus enigszins en althans voorlopig bedwongen lijkt, komt er ook een eind aan ‘de wittebroodsweken van de traumaperiode’, zoals psycholoog Huub Buijsen het zo treffend omschrijft: een zware periode waarin mensen tot het uiterste op de proef worden gesteld en zoveel saamhorigheid bereiken, dat ze daar later soms met weemoed aan terug kunnen denken (VK 16-4-2020). Als die wittebroodsweken voorbij zijn, verplaatst de aandacht zich, raakt de adrenaline op en worden de pijn, het verdriet en de vermoeidheid voelbaar. En terwijl verpleegkundigen en verzorgenden zich nu eigenlijk moeten opmaken voor een tweede coronagolf, zullen velen van hen zich voelen als een soldaat die terugkeert van het front: emotioneel, geprikkeld en oververmoeid.
Op 14 mei opende Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib de Anna Reynvaanlezing, ze zei dat de coronacrisis duidelijk heeft gemaakt hoe vitaal en belangrijk verpleegkundigen en verzorgenden zijn. Maar ze zei ook: ‘Jullie hebben te lang hard gewerkt zonder daarvoor beloond te worden, het wordt tijd dat de waardering zichtbaar wordt gemaakt in jullie salarissen en werkomstandigheden, wij kunnen daar (…) niet meer omheen’.
Natuurlijk heeft een Kamervoorzitter geen politieke macht, maar ze zei het wel. Ook verzuchtte ze dat er niet zo hard gelobbyd wordt, terwijl andere beroepsgroepen elkaar in de weg lopen in Den Haag om miljoenen los te peuteren. Dat vond ik een nogal pikante opmerking, omdat V&VN, een van de medeorganisatoren van de lezing, zich er altijd op voorgestaan heeft dat ze een stevige lobby voert in Den Haag.
Op diezelfde dag nam de Duitse Bondsdag een pandemie-wet aan waarin vastgelegd is dat personeel van verzorgings- en verpleeghuizen een bonus krijgt van maximaal 1000 euro. Maar onze Tweede Kamer is al op 18 maart akkoord gegaan met een voorstel om al het zorgpersoneel een bonus te geven. Het kabinet zou gaan uitzoeken of dat mogelijk is. Heeft iemand daar al wat van gehoord?
De vraag dringt zich op of de verpleging daar zelf achteraan moet en kan gaan. Want zoals verpleegkundige Maartje Goverde in Intermediair zei: ‘We lopen op onze tenen en zijn overvraagd. Dan heb je ook geen energie meer om voor jezelf op te komen. Ik hoop dat de waardering voor de werkers in de zorg deze keer niet blijft bij mooie woorden.’
V&VN wist intussen 1000 vliegtickets binnen te slepen, te verloten onder 370.000 verpleegkundigen en verzorgenden, en nou ben ik dus bang dat alle uitgeputte zorgprofessionals ontroerd raken van die 0,27% winkans, net zoals ik toen van dat bloemkooltje…
Marcellino
Deze blog staat ook op de MetZorg facebookpagina, daar kun je reageren: www.facebook.com/metzorg.
Tags bij dit artikel:
