Maartje Goverde - Maandag kwam toch nog van: een strikte lockdown voor heel Nederland. En het trieste is: er zijn alleen verliezers.

Voor de mensen in de zorg komt de lockdown te laat. De druk is al te hoog opgelopen. De zorgmedewerkers die dagelijks met covid-19 te maken hebben, zijn te langdurig overvraagd. Pas over een paar weken zullen de effecten van de maatregelen te merken zijn. En pas dan de vraag hoelang het nog duurt voordat de last voor de zorg daadwerkelijk omlaag gaat. De grootste vraag is of onze collega’s dan nog overeind staan.

Voor de mensen die niet geloven in de ernst van covid-19, komt de lockdown te vroeg. Of liever gezegd: is-ie überhaupt niet nodig. Er zijn er die verkeerde informatie kregen. Er zijn er die angstig zijn. Er zijn er die al ver vóór corona klem zijn komen te zitten in ons systeem, en hun last is alleen maar erger geworden.

Voor onze regering is de lockdown vooral een verhulling van de onkunde. Wat een crisis vraagt is visie; daadkracht en vooruit kunnen kijken. We worden nu aangestuurd door mensen die alleen achterom kijken; zich vasthouden aan cijfers die weinig zeggen over de kern van de problemen. Mensen die jaar in jaar uit – Rutte voorop – hebben gekozen om de werkvloer in de zorg te negeren, zodat ze een overvraagde werkvloer een crisis in hebben geduwd. En nu kan de zorg het niet aan.

We hebben leiders nodig die leren van hun fouten. Die zeggen: ‘Excuses, ik zie nu wat er verkeerd ging, ik wijzig de koers’. Wat we maandag kregen was een soort misplaatste wanhoopspreek; een verkapte smeekbede om alsjeblieft de zorg te ontzien. De zelfverzekerde uitstraling van onze kabinetsleden is omgeslagen naar een soort krampachtig overeind blijven met – ‘fingers crossed’ – een hoop op een snelle oplossing van buitenaf: Het Vaccin. Onze landslijders; de mensen die het volk een worst voorhouden met een onrealistisch plan van injecties per begin januari. De lockdown is een zwaktebod – en ook voor henzelf is dat dieptriest. Wij hebben hen gekozen en op een plek gezet die ze niet goed aankunnen. Het is een harde les voor ons allemaal.

We hebben dit sámen gedaan.

We hebben zelf deze regering gekozen.

We hebben zelf ons hoofd afgewend voor de ellende van anderen.

Het is geen verwijt; we hebben allemaal zo onze eigen sores, nietwaar? De meesten van ons waren te druk; nietwaar? Alle begrip voor ons.

Nu het erop aan komt bepalen we ook zelf hoe we verder gaan. Op ons kabinet hoeven we niet te wachten; zoveel is duidelijk. Het is wat het is. De zorg loopt vast. De frustraties lopen op. De enigen die dat om kunnen draaien, zijn wij zelf. In welke hoek je ook staat, waar je last ook ligt: alleen jij en ik kunnen het samen doen. Samen. Vanuit begrip voor elkaar.

De ondernemer die, ondanks zijn faillissement, begrip kan tonen voor de getraumatiseerde zorgprofessional. De zorgmedewerker die, ondanks zijn burn-out, toch empathie kan voelen voor de demonstrerende hartenkreten van de mensen die niet weten hoe ze verder moeten. Wat nodig is, is verdiepen in elkaar. Ons inleven in een ander; júíst in degenen die je het minste begrijpt. Onze eigen situatie kennen we wel; wat nodig is? De situaties van anderen leren kennen.

Het is tijd dat we grenzen gaan stellen; niet vanuit strijd, maar vanuit medeleven. Niet door te vechten met een ander, maar door vast te houden aan onze eigen grenzen. Vanuit menselijkheid en mededogen. ‘Nee’ is ons krachtigste wapen. ‘Nee; ik zorg niet meer als ik dat niet meer op kan brengen’. ‘Nee; ik voeg me niet blindelings naar regels van anderen als ik daardoor nog meer klem kom te zitten’. ‘Nee, ik ga mijn opluchting over de lockdown niet meer verbergen voor een maatschappij die geen rekening houdt met mijn kwetsbare situatie’.

Het punt is: ‘Nee’ zeggen kun je doen zonder een ander aan te vallen. Jouw Nee kan grote gevolgen hebben voor mijn situatie. Dat is een feit. Er is leed en dat zal er voorlopig ook blijven. Maar als we niet samen op zoek gaan naar een oplossing, dan zal de ellende alleen maar erger worden. Dan zijn we als land reddeloos verloren. Het begint echt bij ons; bij onderzoeken hoe we bij onszelf kunnen blijven, zonder over anderen heen te walsen. Ieder van ons; in onze eigen dagelijkse situaties. Allen vanuit dat kleine – elke dag opnieuw – kunnen we samen iets groots en krachtigs in gang zetten. Zonder anderen te verpletteren.

Het begint klein.

Het begint bij onze houding.

Het begint bij jou en mij.

Samen.

De toekomst is al begonnen.

Doe je mee?

Maartje Goverde
Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers Coach, spreker, (v)blogger en auteur ‘Interactiekracht - gezond gedrag en eigen regie in psychiatrie en jeugdzorg’

 


Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Fotograaf of fotobureau: : INGImages
  • Datum: 15 dec 2020
  • Naam blogger: Maartje Goverde

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!