Maartje Goverde - Die momenten waarin anderen dingen zeggen of doen die je niet fijn vindt, maar op zo’n manier dat je er op één of andere manier ook niks tegen kunt doen.

Omdat het te snel ging, of te heftig was, of je afhankelijk was. Bijvoorbeeld omdat je baas zei dat je niet goed genoeg was, of een familielid, of je klasgenoten, of je hulpverlener. Ken je die ongemakkelijke stukjes tijd? We lieten het gebeuren en konden er wakker van liggen, nietwaar? Het zijn de momenten dat anderen over onze grenzen gaan; soms heel duidelijk en soms heel subtiel. En altijd is het naar. Soms haast niet te merken en soms heel heftig – maar altijd naar. Het overvalt, zo’n moment. Het maakt dat je je klein voelt; dat er een stukje van wie je bent, wordt afgeschaafd. Alsof je minder mag bestaan.

Als het je heel af en toe overkomt is er best mee te leven, maar als het langere tijd structureel gebeurt dan kun je er toch echt helemaal van onderuit gaan. Het overkomt ons allemaal weleens, en we doen er helaas ook allemaal weleens aan mee. Niet bewust, natuurlijk; verreweg de meesten van ons zijn prima volk die het beste met andere voor hebben. Dat maakt het ook zo zuur. En evengoed blijft het feit dat we soms over grenzen van anderen gaan, zonder dat we het willen. Omdat we haast hebben. Of omdat een opmerking verkeerd opgevat wordt en er een misverstand ontstaat. Er zijn duizenden redenen waardoor we kunnen zorgen dat anderen zich naar voelen, zonder dat we dat wilden. Of zonder dat we het zelfs maar doorhebben.

Het punt is: de meeste mensen kunnen niet zo goed verdragen dat ze anderen pijn doen. Ze willen het liever niet weten, dus als je er iets van zegt, dan is de kans groot dat het weggewuifd wordt. Je ziet het overal om je heen; in het groot op landelijk niveau, zoals de toeslagenaffaire, of de aardbevingen in Groningen, of de manier waarop beleidsmakers de zorgen en kritiek jaren en jaren wegwuiven tot ze er echt niet meer omheen kunnen. Dat zijn de grote voorbeelden. Maar die beginnen klein; bij jou en mij. Jij en ik zijn de toekomst; misschien zelf, of misschien ook door onze kinderen of kleinkinderen. Wat jij en ik doen; het doet ertoe.

Het voorbeeld dat we geven.

Aan onze familie, vrienden, kinderen en zelfs ook aan vreemden op straat.

We maken uit; jij en ik.

We dragen bij; positief of negatief.

Het begint bij ons. Alleen samen kunnen we ver komen. Laat van je horen. Spreek je uit. En laat het je zeggen als anderen vinden dat jij iets naars deed. Geef het goede voorbeeld in je woorden maar vooral ook in je gedrag – alleen samen kunnen we zorgen dat onze wereld mooier wordt.

De toekomst is al begonnen.

Doe je mee?

Maartje Goverde

Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers; coach, spreker, (v)blogger en auteur ‘Interactiekracht - gezond gedrag en eigen regie in psychiatrie en jeugdzorg’

 


Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Fotograaf of fotobureau: : INGImages
  • Datum: 09 jan 2021
  • Naam blogger: Maartje Goverde

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!