Ik had onlangs het genoegen in de prachtige Amsterdamse schouwburg aanwezig te zijn bij de Anna Reynvaanlezing, die werd verzorgd door de Amerikaanse hoogleraar Cynda Rushton in aanwezigheid van bijna 1000 trotse verpleegkundigen.

 

De titel van haar lezing luidde: “Veerkracht in turbulente tijden”. Kort samengevat wilde ze antwoord geven op de volgende vraag: “Als verpleegkundige heb je steeds vaker te maken met morele dilemma’s en complexe ethische kwesties. Maar tegelijkertijd wil je er zijn voor je patiënten, wil je voldoen aan de eisen van je organisatie en aan de verwachtingen van je collega’s. Hoe kun je overeind blijven in dit soort lastige situaties?”

 

Ze stelde vast dat verpleegkundigen in zware tijden kunnen lijden aan een gebroken hart, waardoor ze geneigd zijn het beroep te verlaten. En daar had ze gelijk in, wat mij betreft was dat echt een voltreffer. Inderdaad, we lijden aan een gebroken hart, we hebben een soort van liefdesverdriet, bevinden ons in het voorportaal van een burn-out, verkeren in een posttraumatische stresstoestand. Je gaat er elke dag voor, maar je verliest de liefde door de hoge werkdruk. Je kunt niet meer trots zijn en raakt de passie kwijt, doordat je niet langer kunt werken op de manier zoals je dat geleerd hebt.

 

De oplossing van Cynda was dat alle verpleegkundigen aan mindfulness en meditatie moeten gaan doen, onder andere tijdens het handenwassen. Nou ja zeg, dacht ik teleurgesteld, dat dat leidt tot een verbeterde handhygiëne is natuurlijk prachtig, maar of het soelaas biedt voor ons hartzeer?

 

Ik dacht: volgens mij moeten werkgevers gewoon van ons gaan houden en beseffen dat als ze ons niet kwijt willen raken, het slim is ons daadwerkelijk te laten mérken dat ze niet zonder ons kunnen. Ze moeten in ons investeren, door het bieden van een fatsoenlijk salaris, het verhogen van het scholingsbudget, het aannemen van meer collega’s, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ga nou niet weer miljoenen pompen in een imagocampagne, maar zorg ervoor dat wij zélf gaan stralen! Dat is volgens mij een veel effectievere wervingscampagne.

 

En terwijl Cynda zei dat verpleegkundigen hun eigen veerkracht moesten ontwikkelen, vroeg ik me af hoe het eigenlijk kwam dat vertegenwoordigers van de onderwijzers en leraren tijdens de formatiebesprekingen met succes een forse salarisverhoging en werkdrukverlagende gelden binnengehengeld hadden, maar de verpleging geen pleitbezorgers op het Binnenhof had gehad en het enorme personeelstekort niet eens op de agenda had gestaan.

 

Cynda liet de zaal een mindfulness-oefening doen waarmee we volgens haar “onze morele veerkracht konden leren behouden”, terwijl ik dacht: als werkgevers en pleitbezorgers en de overheid het laten afweten, dan moeten we het blijkbaar dus zelf maar weer doen. Toen schoot me te binnen dat het al een tijdje rommelt binnen de academische ziekenhuizen en er een actiegroep is opgericht met een roemruchte naam: De Witte Woede. Die actiegroep (Witte Woede 2018) verdient het om door heel verplegend Nederland ondersteund te worden! Dan zou de geschiedenis van 1989 zich kunnen herhalen, toen de acties oversloegen vanuit de categorale ziekenhuizen naar de academische ziekenhuizen, wat uiteindelijk resulteerde in de grootste CAO-demonstraties ooit, die leidden tot salarisverhogingen en de aanbevelingen van de commissie Werner.

 

En terwijl Cynda opriep om trots te zijn en oplossingen niet van een ander te verwachten, dacht ik: veerkracht? De problemen van nu zijn vergelijkbaar met die van de jaren 80, waarom kunnen we niet dezelfde veerkracht tonen als toen? En dan bedoel ik dus niet dat we in lotushouding acties liken op facebook of al mediterend je handen wassen en het daarbij te laten. Ik roep op daadwerkelijk de witte woede te steunen, boos te worden, voor jezelf op te komen. Ga de straat op met ziekenhuisbedden, bezet kruispunten en tunnels. Zet je directie, beroepsorganisatie of vakbond onder druk. Stroop je mouwen op en laat je niet intimideren.

 

Win je liefde voor je vak weer terug, kom in opstand en vecht voor ons mooiste rotberoep!

 


Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Fotograaf of fotobureau: : INGImages
  • Datum: 30 jun 2018
  • Naam blogger: Marcellino Bogers
  • Toelichting: Als ziekenverzorger, verpleegkundige, docent, leidinggevende en actievoerder was hij 16 jaar lang actief binnen de ziekenhuizen. Sinds 1 november 2011 heeft Bogers samen met Fransiska Kleijer een eigen congresadvies- en organisatiebureau: Congressen MetZorg. Blogs van Marcellino staan ook op een facebookpagina, daar kun je reageren: https://www.facebook.com/metzorg

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!