/c_650_0325.jpg)
Ik ben bestuurder van een kleinschalige stichting waar we mensen met multiproblematiek begeleiden, en ik wilde iets schrijven over wetsvoorstel Wet BIG II omdat het impact gaat hebben op mijn dagelijkse praktijk als werkgever en voor mij als verpleegkundige.
Want dat ben ik ook. Met Wet BIG II wordt de groep verpleegkundigen gesplitst in ‘verpleegkundigen’ en ‘regieverpleegkundigen’, wat als doel heeft om functieniveau te regelen tussen HBO en MBO. Functiedifferentiatie regelen in een wet is op zijn zachtst gezegd bijzonder, en het is zo’n complex verhaal dat ik bijna afhaakte. Tot ik bedacht dat ik beter achterstevoren kan gaan schrijven, te beginnen met de toekomst: het moment dat de wet er is – en bekeken vanuit mijn situatie als werkgever en enkele knelpunten en overwegingen die ik tegenkom.
Juli 2020.
Sinds vandaag zijn ik en een paar van mijn collega’s… crimineel? Zo heet het toch, als je je niet aan de wet houdt? Vandaag is Wet BIG II in werking getreden. En vier van mijn collega’s in ons kleine team (van negen mensen) hebben met al hun bijscholingen en vervolgopleidingen net niet die opleidingen die zijn goedgekeurd. Dus zijn ze verpleegkundigen; zonder ‘regie’. Maar ik kan ze niet missen. Ik zal u vertellen hoe het zit.
Wij zijn een kleine organisatie met een hele ingewikkelde doelgroep. Om bij ons te kunnen werken moet je leiding kunnen nemen. Je moet als professional zorg kunnen regisseren en initiëren en ontwikkelen, en dat mogen mijn collega’s niet meer omdat ze zich geen regieverpleegkundige mogen noemen. Vreemd, want ze doen dit werk al jaren en ze doen het bijzonder goed. Ik wil hen niet vervangen. En ik kan het ook niet, want het omgaan met onze cliënten vraagt vaardigheden die niet iedereen zijn gegeven. Er is al een tekort aan verpleegkundigen – de kans dat ik iemand vind die goed is in dit werk, is in het verleden heel klein gebleken.
Per vandaag zijn ik en mijn collega’s crimineel omdat ik mijn collega’s het werk laat doen dat ze al jaren deden. Ik kan geen regieverpleegkundigen van ze maken, want dan moeten ze terug naar school, en dat krijg ik niet geregeld. We hebben geen geld om onze halve team naar school te sturen. En al hadden we het, dan nog kunnen we zoveel collega’s niet missen – wie gaat dan voor onze cliënten zorgen? En al zou dat allemaal geregeld kunnen worden, dan nog was de tijd te kort. De opleiding die zij zouden moeten doen, duurt 2,5 jaar. Dit werd bekend in juni 2019; vorig jaar. Hoe zouden ze ooit een opleiding van 2,5 jaar in 1 jaar kunnen doen?
Ik denk aan mijn collega die begonnen is met een onderzoek om de zorg aan cliënten met borderline persoonlijkheidsproblematiek te verbeteren, en realiseer me dat ze dat wettelijk gezien niet meer mag. Nederlandse verpleegkundigen zijn per vandaag zover ik weet de enige mensen in de wereld die strafbaar zijn als ze onderzoek doen. Hoe bizar is dat?
Ik heb besloten dat ik als werkgever mijn verpleegkundige collega’s het werk laat doen dat ze altijd al deden, met de vergoeding die daarbij hoort. En van de wet mag dat niet meer, dus we zijn strafbaar.
Gelukkig heeft de Inspectie voor Gezondheidszorg en Jeugd al aangegeven deze wet niet te kunnen handhaven, dus voorlopig komen we ermee weg. Hoe dat zit? Of hoe het zit met die scholingen, of hoe we met elkaar op dit punt gekomen zijn? Dat vertel ik u een volgende keer.
Maartje Goverde
Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers
Spreker, coach, auteur en blogger Interactiekracht
Tags bij dit artikel:
