/b_650_0551.jpg)
Meneer Bruins,
Helaas geen geachte, of beste als aanhef.
Want ik acht geen personen die mij minachtend benaderen of behandelen. En zo voel ik mij.
Ik voel mij gekwetst, beledigd en nog beter gezegd in de manier van praten van tegenwoordig: ‘gediscrimineerd!’
Ik beschouw onder de categorie die straks de sjaak is op alle fronten en dus de nono der verpleegkundige is als uw plan door wordt gevoerd. Ik beschouw onder de categorie die straks spontaan werkzaamheden moet saneren en stoppen met complexere zorg leveren. En het opgeven van complexiteit zou voor mij een behoorlijke dip geven in het plezier wat ik tegenwoordig ervaar tijdens mijn werk.
Volgens uw gedachtegang en uw compagnons had ik als adolescent een studie moeten volgen op HBO niveau. Met de studiepunten, kroegen en ontgroeningen die daarbij horen.
Ik had een andere ontgroening die niet voldoet aan uw ideaal beeld maar daarover straks meer.
Ik volgde een interne opleiding van een academisch ziekenhuis.
Ik wist al lang wat ik wilde worden: verpleegkundige. En zo snel mogelijk aan het werk. Ook wilde ik een hele goede worden, want hoe ik verpleegd ben als kind in het ziekenhuis, dat wilde ik ook wel later voor anderen betekenen! Ik wist waar ik aan begon en dit werd dé manier.
Dus ik koos voor het VMBO-t gevolgd door een interne opleiding van het LUMC waardoor ik gelijk in het diepe zou worden gegooid en alle geuren en kleuren (en dat zijn soms hele nare kan ik u vertellen) zou kunnen absorberen wat mij tot een goede verpleegkundige zou vormen.
Gekneed door de oude inservice-opgeleiden ben ik inmiddels een prima nurse, al zeg ik het zelf.
Maar goed.. Even terug naar mijn ontgroening. Één die in uw ogen minder is dan de ontgroening in de huidige studentenhuizen.
Terwijl ik dus niet aan het studeren was, stond ik bij slecht nieuws gesprekken.
Zag ik hoe een kindje op bezoek touwtjes in haar handen had waaraan ballonnen meezwierden de kamer in. De kamer van haar terminale 40 jarige vader, en met een soort van gezellig maar toch ook ongemakkelijk gezichtje: ‘PAPAAAAA’ zei. Dit lieve meisje wilde haar 10e verjaardag vieren bij het bed van haar vader die een paar dagen later zou overlijden.
Je kunt je voorstellen hoe deze vader keek. Dit werd voor mij een hartverscheurende situatie, zoals vele andere situaties.
Heb ik mij laten vernederen door een man in de badkamer die een erectie kreeg van mij en mij vertelde met zo’n geweldig zwoele stem dat dat ook niet anders kon met zo’n mooie meid als ik.
Heb ik een zesde zintuig ontwikkeld waardoor ik acute situaties feilloos aan leerde voelen.
U hoort het goed. Zonder getalletjes, puur op mijn onderbuikgevoel. Klinkt eng, he? Lekker subjectief, iets wat niet samen gaat met het huidige HBO denk ik. Want objectieve getallen, daar zijn we dol op. Maar dat red helaas niet altijd de patiënt, dat zijn vaak de verpleegkundige die nare situaties aan hun water aan voelen komen. De ervaring van verpleegkundigen, dat is wat telt in de zorg.
Zo kan ik wel even door gaan. Maar dat doe ik niet, u wordt overspoeld met brieven dus ik denk dat daar voldoende voorbeelden in staan die deze krankzinnige gedachtegang van BIG2 prima weerleggen.
Maar ik zat NIET met mijn neus in de juiste boeken volgens u. Ik proefde soms de dankbaarheid die bij het vak hoort maar ook zéker de nare kanten. Maar dit hoort bij het vak. Dit is verpleegkunde.
Ál de taken die wij uitvoeren -dat zijn er nogal een hoop- leer je gedurende de 4 jaar dat je meegenomen wordt aan het handje van doorgewinterde verpleegkundige en andere medische disciplines. Elke dag ben je in de mogelijkheid om de artsen al je vragen te stellen die je op je hart liggen. Elke dag prachtige leermomenten, en ik denk dat die hoeveelheid leermomenten niet tippen aan die paar hoorcolleges op het HBO.
De competenties die ik me eigen heb gemaakt gedurende mijn opleiding zijn veel complexer dan de welbekende tig-uur luiers die een HBO-verpleegkundige in de praktijk ziet tijdens hun paar weken stages. Ik denk dat die luiers minder complex in elkaar zitten dan de werkzaamheden die ik dag in dag uit gedurende mijn opleiding heb moeten vervullen. Hoewel luiers ook in meerdere groottes verkrijgbaar zijn uiteraard, de verscheidenheid hiervan mag u zeker niet onderschatten.
Maar sorry als ik in uw ogen niet de juiste theorie beheers om straks de morbiditeit van NL te verlagen. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat u zomaar een kistje had mogen dichtdraaien of gaat dichtdraaien van een geliefde als een verpleegkundige net iets teveel van de getallen uitging of gaat in plaats van ervaring of het welbekende onderbuikgevoel van een verpleegkundige. En dat is keiharde waarheid.
Ik zou u zoveel meer willen vertellen, toe willen schreeuwen. Maar dat zou resulteren naar een boekwerk dus dat laat ik aan mij voorbij schieten.
Wel wil ik u op het hart drukken dat de kwaliteit van een verpleegkundige niet persé samen hangt met het volgen van de HBO-V, maar aan het feit hoe groot de neus is van de verpleegkundige en tot hoever zij met haar neus haar casuïstieken in duikt, en dit elke werkdag weer. En niet aan de vooropleiding van zoveel jaar geleden waar u zoveel waarde aan hecht.
Met vriendelijke groet,
(naam bekend bij de redactie)
En ik denk mede namens ontzettend veel MBO-V’ers
Tags bij dit artikel:
