Zomer 2019

Even was het zoeken; de weg in alle ophef over het wetsvoorstel Wet BIG II. Hoe doe je zoiets; een schadelijke wet blokkeren?

Waar de verpleegkundigen uit het hele land elkaar op 5 juni nog helemaal niet kenden, is er inmiddels een vertrouwde club online ontstaan. Het helpt. Elkaar opzoeken helpt; voor steun en ook voor samen zoeken naar hoe het nu eigenlijk zit met die wet, want duidelijkheid van de beleidsmakers krijgen we nog steeds niet.

Inmiddels hebben we voortschrijdend inzicht. Waar we ons begin juni nog vooral zorgen maakten over de overgangsregeling, maken we ons nu vooral zorgen over de wet zelf. Want ook al schaffen we de hele overgangsregeling af en mag íédereen zich inschrijven in het register voor regieverpleegkundigen, dan hebben we na vijf jaar alsnog een groot probleem. Bij de herregistratie. Als je aan moet tonen dat je genoeg uur als regieverpleegkundige hebt gewerkt. 

Er komen officieel twee beroepen in plaats van één. Heel vreemd omdat het eigenlijk functies zijn en geen beroepen, maar dat nu even terzijde. Twee beroepen dus. Het zwijgen van de beleidsmakers op onze vragen zegt genoeg: er gaat geen enkele garantie gegeven worden over het aantal banen. Dat betekent dat een hele groep collega’s na 5 jaar niet kan voldoen aan de eisen voor herregistratie, en uit het register voor regieverpleegkundigen zal worden geschrapt. Het maakt eigenlijk niet uit wat er nu met die overgangsregeling gebeurt: de grote klap komt later. Al die verpleegkundigen die naar het register voor ‘gewone’ verpleegkundigen gaan, mogen een hoop taken niet meer doen. De uitstroom is nu al begonnen, maar dan is het hek helemaal van de dam. Los van dat het voor verpleegkundigen zelf niet leuk is, is het schadelijk voor patiënten. Er zijn nu al niet genoeg mensen om de zorg te regisseren en initiëren; wie gaat straks de goede zorg nog leveren? En hoe gaan al die burnouts voorkomen worden?

Er gaat heel, heel veel tijd en geld gestoken worden in opleiden van mensen die nooit in het bedoelde beroep zullen kunnen werken. Niet iedereen zal immers regieverpleegkundige mogen worden, en baangaranties worden met een diploma niet gegeven. Het zal allemaal voor niks geweest zijn. 

Uw en mijn belastinggeld. 
Tijd en geld die aan patiënten besteed hadden kunnen worden.

Wie wordt hier – naast de opleidingen – nu beter van? Hoe moet het met al die patiënten? Wie zorgt voor hen? In de ontwikkelingen van de afgelopen weken kristalliseren de mogelijkheden voor de toekomst zich uit:

1. Verpleegkundigen stromen uit en afdelingen zullen sluiten; patiënten kunnen in spoedgevallen nergens meer terecht.
2. Verpleegkundigen blijven hun werk doen alsof er niets is gebeurd, maar de meesten van hen doen dit vanuit een lagere loonschaal en buiten de juridische bevoegdheden, waardoor onvrede groeit.
3. Verpleegkundigen zullen vanuit onvrede stipter gaan werken, met de houding: waar we niet voor betaald krijgen, dat doen we ook niet, waardoor de zorg ondermaats wordt.  
We staan op een kruispunt, en wat het wordt? Ik denk dat beleidsmakers hopen op het tweede. Voor patiënten hoop ik dat ook. Maar mijn hardwerkende collega’s gun ik 1 en 3. Of nee, beter nog: dat die hele wet er gewoon niet komt. 
De toekomst zal het leren.

Maartje Goverde
Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers
Auteur, coach, spreker en blogger Interactiekracht



Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Datum: 30 jul 2019

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!