Het is 2020 en ik ben 45 jaar in dienst van mijn werkgever.
Ik zit op mijn knieën naast het bed van mijn patiënte en leeg een katheterzak.
Ik meet de hoeveelheid urine in de spoelkeuken, pleeg een van de vijf handenwas momenten en loop terug naar mijn computer. Oeps, nou ben ik toch vergeten hoeveel er in het zakje zat. Dat gekke ouwe hoofd ook. Gelukkig hoef ik tegenwoordig niet meer zo na te denken.
Sinds kort weet ik dat ik geen regieverpleegkundige mag zijn. Ik heb heel lang geleden de Inservice opleiding gedaan en me daarna jaarlijks bijgeschoold in vele onderwerpen. In mijn la liggen tientallen certificaten en op mijn CV prijken de vele commissies waar ik deel van uitmaakte. Jarenlang heb ik collega’s aangestuurd en hoog complexe zorg verleend aan mijn patiënten. Het was niet genoeg om op HBO niveau te worden ingeschaald.
‘Gaat u mee een rondje over de gang lopen?’, vraag ik mijn patiënte. Arm in arm wandelen we in rustig tempo over de gang. Achter de balie zie ik een van de regieverpleegkundigen van vandaag zitten. Ze ploetert met rood hoofd op de computer. ‘ Die heeft het druk’, lacht de vrouw aan mijn arm.
Plotseling staat mijn collega op. ‘Kun jij straks de centrale lijn bij mevrouw Kuit eruit halen?’. Ik schud beslist mijn hoofd. ‘Dat mag ik niet meer doen’. ‘Wil je dan de wond van mevrouw de Vries verzorgen?’ Weer schud ik mijn hoofd. ‘Veel te complexe wond, die verzorg ik niet meer. Vraag het maar aan Lenie, die is regieverpleegkundige’. ‘Die is net huilend naar huis gegaan, omdat ze het niet meer trok,’ reageert ze wanhopig.
Ik haal mijn schouders op en wandel rustig verder, onderwijl heerlijk keuvelend met mijn patiënte. ‘Zal ik straks uw haren even wassen want daar heb ik makkelijk tijd voor.’ Dat lijkt haar een fijn idee.
De regie collega belt intussen met een arts. Ze is een beetje in paniek over een patiënt. Niks aan de hand, denk ik glimlachend. Maar mijn jarenlange ervaring telt niet meer, dus ik bemoei me nergens mee.
Aan het eind van mijn dienst ga ik opgewekt en onvermoeid, naar huis. Het was weer een heerlijk dagje basiszorg verlenen. Mijn patiënten zijn me dankbaar voor de aandacht die ze van mij kregen.
‘Ga je mee naar huis?’, vraag ik aan mijn regie collega. Ze hoort me niet. Ze is aan het regelen.
Paula Groenendijk
Tags bij dit artikel:
