/a_650_1345.jpg)
Het lijkt alsof hij de strijd opgegeven heeft. De situatie was dan ook onhoudbaar geworden.
Ondanks alles bleef hij zijn eigen regie houden. Weigerde wat hij wilde weigerde, en eiste wat hij wilde eisen. Drie jaar lang was hij in zorg bij ons en dat ging niet zonder slag of stoot. Zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis zat niet alleen ons, zijn kinderen en zijn buren, maar met name hemzelf in de weg. Zijn benen hielden veel vocht vast waardoor ze opzwollen en de huid barste. Vele wonden waren het gevolg. Zwachtelen voor een goede wondgenezing weigerde hij, steunkousen weigerde hij, goede wondverzorging weigerde hij, medicatie weigerde hij.
Overal een eigen plan in hebben en de onze wegwuiven. Wij waren immers niet intelligent genoeg om hem op de juiste manier te helpen, was zijn mening. Eenmaal per 6 weken douchen was meer dan voldoende dacht hij, ook al liet hij zijn urine en ontlasting lopen. De ambulance heeft regelmatig voor de deur gestaan na een valpartij, met nieuwe wonden en kneuzingen tot gevolg. Ook de politie stond regelmatig voor de deur, als er meldingen binnen kwamen van overlast. Vervolgens werd het personeel van de politie en de ambulance vertelt dat hij nooit zorg kreeg, niemand hem wilde helpen of naar hem om keek. Terwijl alleen wij al vier keer per dag langskwamen. Dat heeft mij regelmatig doen afvragen: wat zal er in zijn hoofd zijn omgegaan als hij glashard loog?
Wanneer hij medicatie voor zijn ernstige jicht weigerde, ook al kwam de pus uit de wonden? Als hij weer op de grond lag met een hoofdwond tot gevolg, liggend in zijn eigen vuil, weigerend om naar het ziekenhuis te gaan? Ik heb mij vaak over hem verwonderd. Afgevraagd hoe iemand zich staande kan houden in een situatie als deze. Hoe iemand enerzijds constant hulpvragen heeft en de aanbiedingen vervolgens weigert. Ik weet nog dat ik korte tijd geleden voor hem stond, met een schort, plastic schoentjes en handschoenen aan om mij te beschermen tegen het vuil in zijn woning. Ik vroeg hem eens goed naar mij te kijken en te zien hoe ver de mensen om hem heen moesten gaan om hem te helpen. Ik vroeg hem waarom hij wederom, zo slecht ter been als hij is, naar boven was gegaan. Niet zittend op zijn traplift, maar staand om vervolgens te zijn gevallen met een slagaderlijke bloeding tot gevolg. Twee en een half uur zijn mijn collega en ik bij hem geweest om hem te wassen en de rotzooi op te ruimen.
Hij keek mij aan met zijn glimmende, blauwe ogen en bood zijn excuses aan. Beloofde dat hij niet meer naar boven zou gaan en goed incontinentiemateriaal zou dragen. Twee uur later melde mijn collega dat hij onderweg was naar boven. De volgende dag weigerde hij de incontinentie broekjes. Ondertussen was de aanvraag van een rechterlijke machtiging voor een gedwongen opname al in volle gang. Tot hij enkele dagen later wederom viel en al schreeuwend en slaand met zijn stok om hulp riep, liggend in zijn eigen urine en ontlasting. Het ambulance personeel heeft hem meegenomen naar het ziekenhuis. De lichamelijke controles hebben ze in de ambulance uitgevoerd, omdat de stank in huis zo groot was dat de broeders dit niet trokken. De situatie was en is onhoudbaar. Nu ligt hij in het ziekenhuis, wachtend op een plek op een psychiatrische afdeling of een hospice. Want ja, het is nog niet duidelijk welke plek het wordt.
Op 96-jarige leeftijd houdt hij nog steeds zijn eigen regie in handen en weigert momenteel vocht en voeding. Opnieuw verwonder ik mij over hem. Zijn standvastigheid, alles zelf willen doen. Zou hij de strijd opgegeven hebben? Of is het niet eten en drinken zijn nieuwe strijd om te laten zien dat hij nog altijd zelf beslist over zijn eigen leven? Ik kan maar een conclusie trekken: het is hoe dan ook een strijd om zijn EIGEN leven.
Eline van Wijngaarden
Wijkverpleegkundige bij QuaRijn
Tags bij dit artikel:
