“Een Lippizaner en zijn naam was King”, zegt ze trots als ik haar vraag wat voor paard ze vroeger zelf had.
Haar ogen beginnen te glimmen. We zijn op weg van het woonzorgcentrum waar ze woont, naar de manege. Mevrouw is 92 jaar. Ze is altijd een ‘paardenvrouw’ geweest en het is haar grote wens om weer naar de paarden toe te gaan.
Manege
We rijden het terrein van de manege op en ik parkeer de rolstoelbus. Mevrouw zit in haar rolstoel bij het hek en een zwart paardje komt nieuwgierig naar haar toegelopen. Mevrouw vraagt me hoe het paard heet, ik noem haar naam: ”Anna”.
“Dag Anna”, zegt mevrouw met een heldere stem. Anna laat haar hoofd zakken en snuffelt aan de hand van mevrouw. Dan zoeken we Jolly op, een kleine Shetlander. Jolly loopt braaf met mevrouw mee naast de rolstoel. De rust die mevrouw uitstraalt maakt dat Jolly het helemaal niet vreemd lijkt te vinden om te worden begeleid vanuit een rolstoel. Ook het borstelen door mevrouw vanuit haar rolstoel, vindt Jolly prima. Even later eten Jolly en de Fjord Ravel, hooi vanaf het rolstoel-tafeltje van mevrouw. Van de bravoure die de pony’s anders hebben is weinig te zien. Theevisite is het haast en mevrouw is de gastvrouw. Omgaan met paarden verleer je nooit.
Paddock Paradise
Op de manege is een Paddock Paradise. De paarden lopen hier van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat rond in wat je het beste kunt omschrijven als een paardenpark, met houtwallen, wandelpaden, graslandjes en voerplaatsen.
Afscheid
Het is tijd om te gaan, mevrouw aait als afscheid een zwart paard. Het zwarte paard laat haar hoofd zakken en smakt tevreden. Er wordt niets gezegd, maar zoveel uitgewisseld. Mevrouw heeft het touw waarmee ze Jolly vasthield stevig in haar hand. Ik wil het terugvragen maar bedenk me dat het meer waarde heeft voor mevrouw, dan voor mij.
Ravel de Fjord loopt ook nog even naar het hek om aan mevrouws hand te snuffelen. Hij wacht nog even of er ook brokjes tevoorschijn komen, maar wanneer dit niet gebeurd loopt hij de Paddock Paradise weer in.
We rijden terug naar het woonzorgcentrum en ik bedenk me dat deze paarden híer leven, door de jaren heen op dezelfde plek, in dezelfde kudde, met dezelfde gewoontes en dezelfde maatjes. Ze mogen hier blijven totdat ze oud en versleten zijn.
Wij mensen doen dat heel anders…we hebben nog een hoop te leren.
Tags bij dit artikel:
