In een fractie van een seconde zie ik het gebeuren. 

Een duw van een medebewoner, net als zij ook gevangen in zijn eigen wereld en werkelijkheid ten gevolge van de dementie. Ik spring overeind, al weet ik dat ik nooit op tijd ben om haar op te vangen. Het is alsof het in slow motion gebeurd. Ik zie haar vallen en op het moment dat ze de grond raakt kun je het bijna horen breken. Haar heup...

Er zijn cliënten die je altijd bij zullen blijven. Mensen die, ieder op hun eigen specifieke en bijzondere manier, een plek in je hart hebben veroverd. Soms doordat je een klik hebt met iemand, soms door een bepaalde gebeurtenis en soms door beide. Mevrouw van Dijk(*) is voor mij zo’n cliënt. Tien minuten voor haar val, pikte ze op haar zo charmante wijze nog frietjes en een frikandel van de borden van mij en mijn collega’s. Ze kwam bij ons aan tafel zitten en we schoven een bordje voor haar bij. Elke avond haalden we haar handtasje leeg, theelepeltjes, bestek, schoteltjes, servetten, incontinentiemateriaal, noem maar op! Er kwam van alles uit. De volgende dag begon ze weer opnieuw met verzamelen en aan het einde van de dag puilde haar tas weer uit, door alle “schatten” die ze over de dag heen gevonden had. Mevrouw van Dijk was maar een klein en smal vrouwtje, met 2 schatten van kinderen: een zoon en dochter. Ze was gek op hen en zij waren gek op haar. Als haar zoon haar kwam halen, keek ik altijd vertederd toe. Een enorm grote man, met lang haar en dan zo’n klein breekbaar vrouwtje, stevig aan zijn arm. Woorden waren totaal overbodig, hun lichaamstaal sprak voor zich: “wij horen bij elkaar”.

De dag na het incident, kwam ik weer op de afdeling en hoorde ik waar ik al bang voor was. Haar heup was gebroken en ze was opgenomen in het ziekenhuis. Mevrouw van Dijk had altijd een enorme drang tot bewegen. Iets wat voor niemand een probleem was, aangezien er voldoende ruimte voor was en mevrouw het fijn vond om lekker haar gang te gaan. Dit bleek nu echter wel een probleem te zijn. Doordat de mogelijkheid tot bewegen beperkt werd door de breuk en operatie aan haar heup, ontplofte de onrust in haar hoofd. Ze mocht haar heup niet belasten, wat ze door haar dementie niet kon onthouden en dus toch telkens weer deed met alle gevolgen van dien. In het ziekenhuis hebben ze haar na de operatie daarom een gipsbroek aangemeten, waarmee ze weer terug kwam bij ons op de afdeling. Dat moment dat ze terugkwam vergeet ik nooit meer. Mensonterend is het enige woord wat ik ervoor heb. Alle lichamelijke onrust die ze normaal kwijt kon in bewegen, zorgde voor complete chaos in haar hoofd. Daarnaast had ze pijn, veel pijn. De ambulancebroeder gaf al aan dat hij het idee had dat de gipsbroek te strak zat. Het aanmeten daarvan was een drama geweest, doordat mevrouw van Dijk het niet begreep. Al vrij snel na haar terugkomst is in overleg met familie en arts besloten om de gipsbroek af te knippen. Mevrouw van Dijk ging lichamelijk en geestelijk hard achteruit en er werd een palliatief beleid gestart. In de periode dat zij terminaal lag, was er nauw contact met haar kinderen.

Ik heb me heel schuldig gevoeld, al wist ik ook wel dat ik haar val niet had kunnen voorkomen. Als zorgverlener probeer je altijd professioneel te blijven, maar door het fijne contact met de kinderen van mevrouw, zijn er echt wel tranen gevloeid. De situatie greep iedereen aan. Samen met haar dochter aan haar bed, praten over de mooie momenten en over de situatie zoals die nu was. Elkaar vast houden en het verdriet kunnen delen. Behalve zorgverlener blijf je tenslotte ook gewoon mens. Deze laatste fase van haar leven heeft uiteindelijk nog ruim anderhalve week geduurd. Ik vergeet nooit meer het moment waarop de dochter tegen haar moeder zei (oververmoeid en flauw van het dagen lang waken): “nou kom op mam, zo heeft het wel lang genoeg geduurd hoor! Als je nu niet opschiet trek ik je een bloemetjesjurk aan, zet ik je een hoed op en neem ik je in een rolstoel mee naar buiten”. Samen hebben we hier erg om moeten lachen, omdat we wisten dat mevrouw van Dijk hier ook enorm om gelachen zou moeten hebben. Ze was een dame met humor! 

Ondertussen is het al bijna 7 jaar geleden dat mevrouw van Dijk overleed, maar vergeten zal ik haar en haar kinderen nooit!

Maaike van Rossum
Coördinator PG woningen Beatrix (onderdeel van QuaRijn)

*Deze naam is fictief in verband met privacy


Tags bij dit artikel:


Artikelen met gelijksoortige tags:


Gegevens bij dit artikel:

  • Fotograaf of fotobureau: : INGImages
  • Datum: 17 dec 2018
  • Naam blogger: Maaike van Rossum

Aanmelden e-mail nieuwsbrief

ZorgKrant.nl is een initiatief van de stichting Care Net Holland!