/b_650_0472.jpg)
De meeste clienten waar ik kom zijn dankbaar.
Dankbaar voor mijn hulp, dankbaar voor de interesse die getoond wordt, dankbaar voor de telefoontjes die ik pleeg met huisartsen, apotheken, fysiotherapeuten om hen de juiste zorg te bieden. In mijn werk zeg ik dagelijks: ‘geen dank, ik doe het graag’. Uit deze dankbaarheid haal ik enorm veel werkplezier. Het zorgt ervoor dat ik NOG harder wil werken en de zorg NOG beter wil verlenen. Het is immers al vervelend genoeg dat iemand afhankelijk is van hulp en ik in hun persoonlijke ruimte ‘infiltreer’. En dat iemand bijvoorbeeld moet wachten tot 10:00 om geholpen te worden met douchen, omdat dit zelfstandig geen optie meer is, terwijl iemand zijn leven lang gewend was om 7:00 te douchen.
Aan de andere kant komt het ook voor dat clienten helemaal geen hulp willen. Of nog weer anders; mij zien als een hulpje en meer van mij eisen dan ik kan en mag geven. Dit soort casussen zijn een stuk ingewikkelder. Want wat doe je, als een client een flinke beenwond heeft en het wondplan dat is voorgeschreven niet accepteert? Wanneer iemand al wekenlang niet heeft gewassen of schone kleding heeft aangetrokken en hulp hierbij weigert, ondanks dat het duidelijk is dat diegene dit zelf niet meer kan? En wat als ik weiger om de afwas te doen, iemands hond uit te laten en aardappels te schillen waardoor ik vervolgens wordt uitgescholden? Eerlijk gezegd heb ik hier niet het juiste antwoord op. Iedere client is anders en heeft een andere benadering nodig. Uiteindelijk kan ik dan alleen adviezen geven over het verzorgen van de beenwond en de risico’s uitleggen. Vragen wat de achterliggende gedachte is van het weigeren van hulp bij het wassen.
Mijn grenzen aangeven als er teveel eisen gesteld worden die ik niet kan en mag waarmaken in mijn functie. Ook in deze situaties probeer ik objectief te blijven en na te denken over hoe mijn team en ik deze clienten het beste kunnen helpen. Het belangrijkste hierin vind ik het in gesprek blijven met de client. Uitvogelen of er meer aan de hand is. Is iemands vertrouwen in het verleden beschaamd als het gaat om doktersadviezen? Schaamt iemand zich voor hulp bij iets wat hij zijn leven langs zelf heeft gekund, of wilt hij zijn kinderen niet opzadelen met zijn vuile was? En heeft de client niemand in zijn omgeving die de hond kan uitlaten of aardappels kan schillen? Ervaring heeft mij doen leren dat er altijd meer speelt dan op het eerste gezicht duidelijk is. En als het dan lukt om de juiste snaar te raken waardoor een client de hulp accepteert? En soms zelfs bedankt voor de goede zorgen? Dan juich ik stiekem van binnen en zeg ik: ‘geen dank, ik doe het graag’.
Eline
Tags bij dit artikel:
