Goedemiddag, welkom bij ZorgKrant.nl

Oktober 2019.
Wet BIG II is aangenomen. Er gaat een golf van verslagenheid door onze organisatie. We weten dat we niet aan de voorwaarden van de nieuwe wet zullen kunnen voldoen. Zullen we de Inspectie op ons dak krijgen? Voor de tuchtrechter gesleept worden? En hoe zit het met de toekomstige banen van collega’s die elders willen gaan werken? We gaan onzekere jaren tegemoet, en het enige dat we in het werk echt nog zullen hebben, is elkaar. Hoe heeft het zover kunnen komen?

We raakten onze focus kwijt. We waren tegen de wet die onderscheid wil maken tussen HBO en MBO niveau – functiedifferentiatie; maar daarvoor is een wet gewoonweg niet geschikt. Daarnaast waren we fel tegen de regeling die werd gemaakt om de huidige verpleegkundigen in te delen in de nieuwe wet; de ‘overgangsregeling’. We waren met meer dan 100.000 verpleegkundigen en we waren actief op alle manieren die we konden bedenken. De wet was het engst, maar de regeling het duidelijkst, en daarmee streden we in de hitte van het moment vaak daar waar de meest acute pijn zat: bij de overgangsregeling.
De partijen die vóór de wet waren, zoals onze beroepsvereniging bleven maar hameren hun belangrijkste argument: de voordelen voor functiedifferentiatie – maar dáár was niemand tegen. Het zaaide voldoende twijfel onder de actievoerders. Dingen gingen door elkaar lopen; de functiedifferentiatie werd door velen verward met de wet – en andersom – en dat was nog een belangrijke reden om te strijden tegen de regeling, die überhaupt niet nodig zou zijn als de wet er niet zou komen. 

Het was nèt genoeg; die cognitieve verwarring. De hele zomer was het hard tegen hard gegaan; de actievoerders maakten lawaai zoveel ze konden, en uiteindelijk werd er zelfs behoorlijk aan de overgangsregeling geschaafd. Er zijn zelfs koppen gerold; mensen op sleutelposities zijn afgetreden of op een functietechnisch zijspoor geplaatst. Van diverse opleiders weten we inmiddels dat ze niet langer hèt gezicht van hun opleiding zijn, en de beroepsvereniging heeft actievoerders een baan aangeboden om ‘de verbinding met het veld’ weer te leggen. Maar in de chaos bleef de wet ongeschonden en nu was-ie erdoor. 

We hebben het er vaak over in het team: die hele functiedifferentiatie was een afleidingsmanoeuvre, is onze conclusie. Inmiddels weten we ook dat achter de schermen nog steeds bepaalde belanghebbenden op dezelfde belangrijke stoelen zitten. Werkgeversorganisaties waren de grote afwezigen op het social-media-slagveld waar het om #wetbig2 draaide, en ook de HBO opleidingen waren blijkbaar doorgegaan met hun stille opmars. De dag nadat de wet erdoor was, werd direct actief reclame gemaakt voor nieuwe opleidingen die ‘aan de eisen’ voldeden. En voor een heleboel verpleegkundigen nog steeds nodig om mee te kunnen in de stroom. 

En weet u wat het allerverdrietigste is? De patiënt, als altijd de vergeten partij, trekt alweer aan het allerkortste eind. Verpleegkundigen die het niet zint, zullen een andere baan zoeken. Afdelingen zullen sluiten onder de tekorten, want een afdeling open houden zonder arts: dat gaat nog net; maar zonder verpleegkundigen? Nog geen dag. En de patiënt heeft het nakijken. 

Hoe we op dit punt gekomen zijn? Ik vertel het u in deze serie blogs – van achter naar voren, omdat ingewikkelde onderwerpen het beste vanuit een nieuwe invalshoek bekeken kunnen worden. 

Maartje Goverde
Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers
Auteur, coach, spreker en blogger Interactiekracht

Vorige blogs van deze auteur:

• Wet BIG II in de praktijk – Deel 1 - Criminele ontwikkelingen
• Wet BIG II in de praktijk – Deel 2 – Gedoogbeleid

Tags bij dit artikel:

• regieverpleegkundige
• BIG II