Goedemiddag, welkom bij ZorgKrant.nl

Er komen wel dingen in het nieuws, maar er wordt zoveel gezegd in de media – en het ene nieuws is het andere niet, dus àls je de signalen al ziet, kun je gewoon nog kiezen om ze als fake news te zien. In Nederland hebben we recht op zorg, Rutte zegt op tv dat we allemaal onze handen moeten wassen, maar echt zorgen lijkt hij zich verder ook niet te maken. Met regelmaat komt er op internet een filmpje voorbij van ziekenhuispersoneel dat op een vrolijk muziekje een een gezellig dansje staat te doen, dus het zal wel goed wezen, daar in die zorg. 

Wie goed kijkt ziet dat het een vrolijk wijsje is, maar een nerveus dansje. Het gaat niet goed in de zorg, maar er komt geen opstand want collega’s worden onderdrukt en zelfs de regering rent het gebouw uit, als het tijd is om voor de zorgmedewerkers op te komen.

Terwijl de zorgprofessionals zich moed in dansen voor de hel die aan het gebeuren is, kijkt een groot deel van het volk ergens anders heen. Dat is geen asocialigheid, maar mensen zijn druk met hun eigen sores. Want niet alleen onze zorg is in problemen; ook op allerlei andere plekken gaat het slecht: het onderwijs staat onder hoge druk, de politie zit in de problemen, met de brandweer  gaat het niet goed, de rechtbank heeft het zwaar, de boeren zitten klem en zelfstandig ondernemers gaan met bosjes over de kop. En dan hebben we het nog niet eens over beroepen als postbode, bouwvakker en vrachtwagenchauffeurs. Zelfs in de Tweede Kamer is sprake van intimidatie. In alle vitale sectoren is sprake van gedoe, onderdrukking en intimidatie van beroepskrachten. Verreweg de meeste mensen zijn geen rotzak, maar gewoon druk bezig met dapper voorwaarts gaan, ondanks het eigen leed.

De zorg staat op omvallen, en als het zover is, dan gaat lang niet iedereen daar last van hebben. Veel burgers zullen zich blijven richten op hun eigen woelige dagelijks bestaan.

Het is zo groot.

Het is zo… overal.

De machteloosheid voelt verlammend; ik wil er wat aan doen, maar waar begin je?

En toch moet het kunnen. Ergens zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, nietwaar? Allemaal dezelfde thema’s van onderdrukt, geïntimideerd en verwaarloosd worden, naast ook alle fijne dingen in onze leven – want die zijn er voor de meesten van ons heus ook nog best. Samen zouden we er toch wat aan kunnen doen. Want de boosheid en frustratie die ik veel om me heen zie, zijn juist ook een goede motivatie om op te komen voor onszelf. Juist ook in de wereld van vandaag, met alle chaos, beperkingen en het leed waar we mee te maken hebben. Het voelt zo groots, maar we kunnen klein beginnen. Ieder van ons.

Een collega van me zei afgelopen week: “Ik wil nooit meer een andere baan – dat ik gewoon ‘nee’ mag zeggen hier; dat is toch geweldig?!” Het was mooi en triest tegelijk; fijn dat je mag zeggen wat je nodig vindt, en verdrietig dat het zo bijzonder is. Volgens mij is dit precies wat we zelf kunnen doen: vaker ‘nee’ zeggen. Tegen de baas, onze partners, kinderen, collega’s en wie dan ook. Beginnen met duidelijk zeggen wat we we of niet willen en vinden, ondanks dat het mogelijk niet zo gewaardeerd zal worden. Het is klein en groots tegelijk. En er is elke dag wel ergens een moment dat we op kunnen komen voor onszelf.

Dus als het vandaag niet lukt? Dan mogen we het morgen gewoon opnieuw proberen.

Maartje Goverde

Bestuurder & psychiatrisch verpleegkundige Stichting Uitblinkers Coach, spreker, (v)blogger en auteur ‘Interactiekracht - gezond gedrag en eigen regie in psychiatrie en jeugdzorg’

Tags bij dit artikel:

• zorgprofessionals
• motivatie
• Maartje Goverde