Natuurlijk heeft hij ook gelezen dat een van de werkzaamheden van de toekomstige regieverpleegkundigen, ‘neemt de telefoon aan’ is! Hij trekt zijn wenkbrauwen op, schiet in de lach en zegt verder niks, maar  snapt precies wat ik bedoel.

 Het onderwerp regieverpleegkundige is ‘hot’ op de afdeling. De laatste tijd maken we er cynische grappen over, omdat het er naar uitziet dat we niet serieus genomen worden door de commissie Meurs en hun hielen likkende medestanders.
 ‘Ik ga volgend jaar lekker haren wassen en teennagels knippen bij mijn patiënten’, vertel ik mijn manager. ‘Doen jullie dat nog dan?’ ‘Nee maar daar heb ik volgend jaar zeeën van tijd voor als ik geen regieverpleegkundige ben’.
Ik zie het voor me. Als we in de avonddienst de patiënten verdelen, word ik ingedeeld bij de makkelijkste patiënten. Dat wordt nog een hele klus, want het gros van de mensen heeft hoog complexe zorg nodig. Dus kan ik beter meelopen met de jonge HBO geschoolde collega, die mij  aanstuurt en voorspelbare zorg laat verrichten. Ik hoef geen uitgebreide wonden meer te spoelen. Geen artsen te consulteren bij een probleem. Niet mee te denken als de recepten niet kloppen van de voorgeschreven medicijnen. Geen telefoon meer aan te nemen om een patiënt van thuis een goed advies te geven. En ik ga lekker op tijd naar huis, als mijn collega de boel nog zit te regelen. Eitje!

Ik snap het helemaal
Uiteraard begrijp ik heel goed dat de wijze, hoogopgeleide mensen van de commissie Meurs hebben besloten dat oude dames zoals ik, die nog geleerd hebben dat je decubitus te lijf gaat met mercurochroom en ijzen en föhnen, volledig uit de tijd zijn. 
Ik heb rare tradities, als het standaard meenemen van een geliefde van een patiënt, als deze opgehaald wordt van de verkoeverkamer. Ik ruik aan lichaamssappen om te bepalen wat het is. Ik let  op spellingsfouten in de patiënten dossiers. En ik pas nog veel oude foefjes toe, waar de patiënten stiekempjes wel blij mee zijn.
Het interesseert de commissie vast niet dat mijn la vol ligt met certificaten. Dat mijn werkgever van mij geëist heeft dat ik met mijn tijd mee ga. Dat ik mijn kwaliteitspaspoort op orde heb. Dat ik in commissies heb gezeten die er toe doen. Ik ben voor hen gewoon een ouwe kneus die niet in staat is om te organiseren, te coachen, klinisch te redeneren en verpleegkundige diagnoses te stellen, zonder HBO diploma op zak. 

O, kom er eens kijken
Misschien is het een idee om minister Bruins eens een weekje op te nemen op onze afdeling. Hij heeft ongetwijfeld last van  jeukende huiduitslag gekregen door het gezeur van al die verpleegkundigen. Dan hebben we voor hem een dermatologisch bedje klaar staan. Hij wordt elke dag heerlijk gezalfd  door knappe, lieve verpleegkundigen, die hem geestelijk ondersteunen en meedenken in het zorgproces. Die respectvol met hem omgaan. Hem adviseren en informeren over het leven na ontslag. Die, kortom, alles uit de kast halen om hem zo goed mogelijk te verplegen.
Misschien dat hij zich na die week schaamt over de beslissing die hij genomen heeft over de wet BIG2, omdat hij ziet dat alle verpleegkundigen hetzelfde werk doen, ongeacht hun opleiding. En daarna hoop ik dat hij berouwvol de hele overgangsregeling afblaast.

Geen denken aan
Online lees ik alle boze en verdrietige reacties van collega’s uit het hele land. Ze voelen zich minderwaardig behandeld. Op achteruit gezet. Genegeerd. Niet serieus genomen. Dat doet me pijn. Ik ken zoveel fantastische collega’s die met volle overgave en grote kennis van zaken hun werk doen, maar volgens de commissie Meurs niet voldoen aan de eisen om zonder meer regieverpleegkundige te worden. 
Ik steun al die kanjer collega’s, die nu enorm gekwetst worden door een groep mensen achter een bureau, die geen weet hebben van wat er op de werkvloer gebeurt. Ik strijd mee om erkenning te krijgen voor mijn collega’s met oude diploma’s maar met bakken ervaring, die niet bekwaam genoeg worden geacht om regie te voeren. Voor hen  wil ik mijn nek uitsteken en mijn ongezouten mening geven
Mijn pensioen is in zicht. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om nog een HBO opleiding te volgen om werk te mogen doen wat ik al kan. Geen werkgever die mij zo’n dure opleiding nog zou gunnen! Geen patiënt  die het verschil zal zien tussen zuster Paula voor, en zuster Paula na de HBO scholing.
Ik zeg nee tegen wet BIG2. Het overgangsgedrocht moet van tafel. De mensen van de werkvloer moeten gaan bepalen hoe de functiedifferentiatie er uit gaat zien!

Paula Groenendijk
Senior verpleegkundige.
LUMC