/c_650_0095.jpg)
Geachte minister Bruins,
Als ik de sociale media mag geloven puilt u mailbox inmiddels uit van vele bezorgde collega’s die u van alles duidelijk willen maken maar ook vooral heel veel vragen hebben.
Ik zal niet in herhaling treden maar ook ik deel deze bezorgdheid en heb veel vragen. Over de inhoud van mijn beroep sluit ik mij geheel aan bij alle verhalen die u al bereikt hebben.
In 1998 kreeg ik mijn diploma voor verpleegkundige en heb daarna niet stilgezeten en de nodige specialisaties en bijscholingen gedaan. Inmiddels 10 jaar werkzaam op de ambulance waar ik dagelijks de regie voer binnen alle denkbare facetten in de zorg.
Maar ik zou niet in herhaling treden en wil u graag wat van mijn kennis overbrengen. Het gaat er namelijk vooral om dat niemand echt weet wat de wet BIG2 nu eigenlijk inhoudt en wat het voor een ieder gaat betekenen.
Wat ik al tijdens mijn inservice opleiding heb geleerd is VOORLICHTING.
Wij werken namelijk met patiënten en de zorg die wij verlenen gaat over de patiënt. Deze heeft recht op informatie want de zorg gaat nl over hem/haar.
Iedere verrichting of onderzoek die de patiënt ondergaat is op het welzijn van de patiënt gericht, maar uiteindelijk moet de patiënt het ondergaan en is hij/zij de baas over wat er met hem/haar gebeurd. Dagelijks heb ik te maken met mensen die bang zijn omdat ze in een situatie zitten die ze niet kennen. Omdat ik die situatie wel ken en kennis heb van wat er met de patiënt zal gebeuren licht ik de patiënt in VOORDAT ik iets uitvoer. Zo weet de patiënt enerzijds wat hem te wachten staat en kan hij/zij anderzijds vragen stellen over de reden van de verrichting/onderzoek , de bijwerkingen, of het pijn doet en zelfs of en waarom hetgeen wat hij/zij dreigt te ondergaan wel zinvol/nodig is.
Die voorlichting gaat erg ver want ook als wij bij erg zieke mensen thuis komen die de verwachting hebben dat wij ze beter gaan maken lukt dat soms niet. We komen dan door onze ervaring tot de conclusie dat iemand misschien helemaal niet naar het ziekenhuis hoeft en thuis of door de huisarts behandeld kan worden. En soms komen we samen met de patiënt en diens familie tot de conclusie dat het helemaal niet wenselijk is om naar het ziekenhuis te gaan omdat de patiënt zijn/haar rust wil vinden in zijn/haar eigen vertrouwde omgeving. Ook hier zullen we dan alles proberen te bewerkstelligen om dit mogelijk te maken.
Of u mij nu een regieverpleegkundige vindt of een andere titel wil geven boeit me eigenlijk niet eens zo heel veel. Als ik dit mooie vak maar kan blijven uitoefenen met de bevoegdheden die ik heb want ik denk dat het een (medische) misser zou zijn als de kennis en kunde van mij al mijn collega’s verloren zou gaan.
Tot slot hoop ik dat u, voor definitieve aanpassing, de Wet BIG nog eens onder de loep zou willen nemen en de mensen waarover het besluit wordt genomen eerst goed voorlicht en met ze in gesprek wil gaan. Hier kunnen hele mooie dingen uit voort komen en zoals alle verpleegkundigen al weten: er is niets mooiers dan mensen blij te maken en gerust te stellen door goede VOORLICHTING. Ik gun u van harte dat u deze ervaring met ons zou kunnen delen.
Met vriendelijke groeten
Michael Derksen
Tags bij dit artikel:
